Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

calami N M

  • 1 Lapsus calami

    Latin Quotes (Latin to English) > Lapsus calami

  • 2 Stultorum calami carbones moenia chartae

    Chalk is the pen of fools, walls (their) paper No Graffiti please. Showing that graffiti is nothing new

    Latin Quotes (Latin to English) > Stultorum calami carbones moenia chartae

  • 3 calamus

        calamus ī, m, κάλαμοσ, a reed, cane: calami palustres, O.: dispares, O.—Meton., of objects made of reeds, a reed pen: bonus: transversus, H. — Poet.: levi calamo ludere, to trifle, Ph. — A reed-pipe, reed: calamo trivisse labellum, V.: agrestis, V.: curvus, Ct.: hians, Pr.—An arrow: calami spicula Gnosii, H.: levis, O.: Per calamos venatricis puellae, Iu.—A fishing-rod: calamo salientes ducere pisces, O.—A lime-twig for snaring birds, Pr.—A straw, stalk, blade: lupini, V.
    * * *
    reed, cane; reed pen; reed/pan pipe; arrow; fishing pole; stalk; sweet flag; branch; arm; branch of a candelabrum

    Latin-English dictionary > calamus

  • 4 amnicus

    amnĭcus, a, um, adj. [id.], of or pertaining to a river (only post-class.):

    calami,

    Plin. 16, 36, 66, § 166:

    insula Metubarris amnicarum maxima,

    i. e. of those formed by rivers, id. 3, 25, 28, § 148:

    calami,

    id. 16, 36, 66, § 166:

    pisces,

    Sol. 37:

    terga,

    Aus. Mos. 205.

    Lewis & Short latin dictionary > amnicus

  • 5 calamus

    călămus, i, m., = kalamos.
    I.
    Lit., a reed, cane (pure Lat. harundo; cf.

    canna),

    Plin. 16, 36, 65, § 159 sq.; 16, 21, 33, § 80; Col. 3, 15, 1; 4, 4, 1; Pall. Nov. 22, 3 al.:

    aromaticus (found in Syria and Arabia),

    sweet calamus, Col. 12, 52, 2:

    odoratus,

    Plin. 12, 22, 48, § 104; Veg. 6, 13, 3.—Also absol.:

    calamus,

    Cato, R. R. 105, 2; Plin. 13, 1, 2, § 8 sq.:

    Syriacus,

    Veg. 4, 13, 4.—
    II.
    Meton.
    A.
    For objects made of reeds (cf. harundo, and Liddell and Scott, under kalamos).
    1.
    A reed-pen (cf. Dict. of Antiq.;

    class.): quicumque calamus in manus meas inciderit, eo utar tamquam bono,

    Cic. Q. Fr. 2, 14 (15 b), 1:

    sumere,

    id. Att. 6, 8, 1: calamo et atramento militare, Cato ap. Ruf. p. 199:

    quoad intinguntur calami,

    Quint. 10, 3, 31:

    transversus,

    Hor. A. P. 447:

    scriptorius,

    Cels. 7, 11; 7, 27; Scrib. 10, 47.—
    2.
    A reed-pipe, reed (cf. Lucr. 5, 1380 sq.; the form is described in Tib. 2, 5, 32; Ov. M. 1, 711):

    unco saepe labro calamos percurrit hiantes,

    with curved lip runs over the open reeds, Lucr. 4, 590; 5, 1382; 5, 1407; Verg. E. 2, 34; 5, 48; 1, 10; 2, 32; 5, 2; Cat. 63, 22; Prop. 3 (4), 17, 34; 4 (5), 1, 24; Ov. M. 11, 161 al.—
    3.
    An arrow:

    hastas et calami spicula Gnosii,

    Hor. C. 1, 15, 17; Verg. E. 3, 13; Prop. 2 (3), 19, 24; Ov. M. 7, 778; 8, 30; Juv. 13, 80; cf. Plin. 16, 36, 65, § 159 sq.—
    4.
    An angling-rod, fishing-rod:

    calamo salientes ducere pisces,

    Ov. M. 3, 587.—
    5.
    A lime-twig for snaring birds, Prop. 3 (4), 13, 46; Mart. 13, 68; 14, 218; Sen. Oct. 411.—
    6.
    A signal-pole or rod, Col. 3, 15, 1 sq.—
    7.
    A measuring-rod, Vulg. Ezech. 40, 5 al.—
    B.
    Transf. to things of a similar form.
    1.
    In gen., any straw of grain, a stalk, stem, blade:

    lupini calamus,

    Verg. G. 1, 76:

    calamus altior frumento quam hordeo,

    Plin. 18, 7, 10, § 61.—
    2.
    A graft, a scion, Plin. 17, 14, 24, § 102 sq.; 17, 18. 30, § 129; 24, 14, 75, § 123; Col. 4, 29, 9.—
    3. 4.
    The hollow arm of a candelabra, Vulg. Exod. 25, 31 sq. [p. 267]

    Lewis & Short latin dictionary > calamus

  • 6 Cnōsius (Gnōs-)

        Cnōsius (Gnōs-) adj., Κνώσιοσ, of Cnosus, the ancient capital of Crete ; hence, castra, of Minos, O.: regna, V.: stella Coronae, i. e. of Ariadne, V.: calami spicula, Cretan, H.

    Latin-English dictionary > Cnōsius (Gnōs-)

  • 7 culpō

        culpō āvī, ātus, āre    [culpa], to reproach, blame, censure, reprove, disapprove, condemn: quos culpavi, O.: culpatur ab illis, H.: faciem deae, O.: versūs duros, H.: culpetne probetne, O.: defendere (amicum) alio culpante, H. — To throw blame upon, find fault with, complain of: arbore nunc aquas Culpante, H.: culpantur calami, H.
    * * *
    culpare, culpavi, culpatus V TRANS
    blame, find fault with, censure, reproach, reprove, disapprove; accuse, condemn

    Latin-English dictionary > culpō

  • 8 palūster

        palūster tris, tre, adj.    [2 palus], fenny, marshy, swampy: locus, Cs.: ager, T.: ulva, V.: ranae, of the marsh, H.: calami, O.
    * * *
    palustris, palustre ADJ
    marshy; of marshes

    Latin-English dictionary > palūster

  • 9 aucupatorius

    aucŭpātōrĭus, a, um, adj. [id.], belonging to, or useful in bird-catching:

    harundo,

    Plin. 16, 36, 66, § 172:

    Cum anno permansit inundatio, proficiunt in aucupatoriam amplitudinem,

    id. 16, 36, 66, § 169:

    calami,

    Mart. 14, 218; Plin. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > aucupatorius

  • 10 Belga

    Belgae, ārum, m., = Belgai [Balge, in Lower Germany, a low, swampy region], the Belgians, a warlike people, of German and Celtic origin, in the north of Gaul, Caes. B. G. 1, 1; 2, 4; Mel. 3, 2, 4; Tac. A. 1, 43; 3, 40; id. H. 4, 17; 4, 76 al.—In sing.: Bel-ga, ae, m., a Belgian, Luc. 1, 426; Claud. Laud. Stil. 1, 226.—
    II.
    Deriv.: Belgĭ-cus, a, um, adj., Belgic:

    esseda,

    Verg. G. 3, 204:

    color,

    Prop. 2 (3), 18, 26:

    calami,

    Plin. 16, 36, 65, § 161:

    canis,

    Sil. 10, 80.—Hence, Gallia Belgica, or absol. Belgica, the northern part of Gaul, between the Rhine, Seine, Marne, and the North Sea, inhabited by the Belgians, Plin. 4, 17, 31, § 105; 7, 16, 17, § 76. — Absol., Plin. 15, 25, 30, § 103; Tac. H. 1, 12; 1, 58 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Belga

  • 11 Belgae

    Belgae, ārum, m., = Belgai [Balge, in Lower Germany, a low, swampy region], the Belgians, a warlike people, of German and Celtic origin, in the north of Gaul, Caes. B. G. 1, 1; 2, 4; Mel. 3, 2, 4; Tac. A. 1, 43; 3, 40; id. H. 4, 17; 4, 76 al.—In sing.: Bel-ga, ae, m., a Belgian, Luc. 1, 426; Claud. Laud. Stil. 1, 226.—
    II.
    Deriv.: Belgĭ-cus, a, um, adj., Belgic:

    esseda,

    Verg. G. 3, 204:

    color,

    Prop. 2 (3), 18, 26:

    calami,

    Plin. 16, 36, 65, § 161:

    canis,

    Sil. 10, 80.—Hence, Gallia Belgica, or absol. Belgica, the northern part of Gaul, between the Rhine, Seine, Marne, and the North Sea, inhabited by the Belgians, Plin. 4, 17, 31, § 105; 7, 16, 17, § 76. — Absol., Plin. 15, 25, 30, § 103; Tac. H. 1, 12; 1, 58 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Belgae

  • 12 Belgicus

    Belgae, ārum, m., = Belgai [Balge, in Lower Germany, a low, swampy region], the Belgians, a warlike people, of German and Celtic origin, in the north of Gaul, Caes. B. G. 1, 1; 2, 4; Mel. 3, 2, 4; Tac. A. 1, 43; 3, 40; id. H. 4, 17; 4, 76 al.—In sing.: Bel-ga, ae, m., a Belgian, Luc. 1, 426; Claud. Laud. Stil. 1, 226.—
    II.
    Deriv.: Belgĭ-cus, a, um, adj., Belgic:

    esseda,

    Verg. G. 3, 204:

    color,

    Prop. 2 (3), 18, 26:

    calami,

    Plin. 16, 36, 65, § 161:

    canis,

    Sil. 10, 80.—Hence, Gallia Belgica, or absol. Belgica, the northern part of Gaul, between the Rhine, Seine, Marne, and the North Sea, inhabited by the Belgians, Plin. 4, 17, 31, § 105; 7, 16, 17, § 76. — Absol., Plin. 15, 25, 30, § 103; Tac. H. 1, 12; 1, 58 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Belgicus

  • 13 calamister

    călămister, tri, m. (ante- and postclass.; nom. not found; also călămi-strum, i, n., Plaut. Curc. 4, 4, 21; Varr. L. L. 5, § 129 Müll.; Non. p. 546, 16; Serv. ad Verg. A. 12, 100; Isid. Orig. 20, 13, 4.— Plur.: calamistra, Varr. ap. Charis. p. 61 P.) [calamus], a hollow, tubular iron for curling the hair, a curling-iron, crisping-pin.
    I.
    Lit.: calamistrum quod his calfactis in cinere capillus ornatur, Varr. L. L. l. l.; Serv. l. l.; cf. Isid. Orig. l. l.;

    10, 57: meum, Plaut. Curc. l. l.: calamistri vestigia,

    Cic. post Red. in Sen. 7, 16:

    crines calamistro convertere,

    Petr. 102, 15:

    L. (i. e. libertae) A CALAMISTRO,

    women who curl hair, Inscr. Murat. 991, 2.—
    II.
    Trop., of discourse, excessive or artificial ornament, flourish of words:

    tum removebitur omnis insignis ornatus quasi margaritarum, ne calamistri quidem adhibebuntur,

    Cic. Or. 23, 78; so id. Brut. 75, 262:

    calamistri Maecenatis et tinnitus Gallionis,

    Tac. Or. 26.

    Lewis & Short latin dictionary > calamister

  • 14 calamistrum

    călămister, tri, m. (ante- and postclass.; nom. not found; also călămi-strum, i, n., Plaut. Curc. 4, 4, 21; Varr. L. L. 5, § 129 Müll.; Non. p. 546, 16; Serv. ad Verg. A. 12, 100; Isid. Orig. 20, 13, 4.— Plur.: calamistra, Varr. ap. Charis. p. 61 P.) [calamus], a hollow, tubular iron for curling the hair, a curling-iron, crisping-pin.
    I.
    Lit.: calamistrum quod his calfactis in cinere capillus ornatur, Varr. L. L. l. l.; Serv. l. l.; cf. Isid. Orig. l. l.;

    10, 57: meum, Plaut. Curc. l. l.: calamistri vestigia,

    Cic. post Red. in Sen. 7, 16:

    crines calamistro convertere,

    Petr. 102, 15:

    L. (i. e. libertae) A CALAMISTRO,

    women who curl hair, Inscr. Murat. 991, 2.—
    II.
    Trop., of discourse, excessive or artificial ornament, flourish of words:

    tum removebitur omnis insignis ornatus quasi margaritarum, ne calamistri quidem adhibebuntur,

    Cic. Or. 23, 78; so id. Brut. 75, 262:

    calamistri Maecenatis et tinnitus Gallionis,

    Tac. Or. 26.

    Lewis & Short latin dictionary > calamistrum

  • 15 Cnossius

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Cnossius

  • 16 Cnossus

    Gnōsus or Gnōsos (also Gnoss- and Cnoss-), i, f., = Knôsos (Knôssos), the ancient capital of Crete, the residence of Minos; now Cnosson, Mel. 2, 7, 12; Plin. 4, 12, 20, § 59; Luc. 3, 185 Cort. N. cr.; Lact. 1, 11, 46.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gnōsĭus ( Gnoss-, Cnōs-, or Cnoss-), a, um, adj., of or belonging to Gnosus, or poet., in gen., to Crete, Gnosian, Cretan:

    Ctesiphon,

    of Gnosus, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    Epimenides,

    id. 7, 48, 49, § 154:

    calami spicula,

    Hor. C. 1, 15, 17:

    castra,

    of Minos, Ov. M. 8, 40:

    regna,

    Verg. A. 3, 115:

    stella Coronae,

    i. e. of Ariadne, id. G. 1, 222; also called Gn. ardor Bacchi, Col. poët. 10, 52.— Subst.: Gnōsia, ae, f., the Gnosian, Cretan; of Ariadne, Prop. 1, 3, 2.—In plur.: Gnōsii, ōrum, m., the inhabitants of Gnosus, Gnosians, Cic. Leg. 1, 5, 15.—
    B.
    Gnōsĭăcus ( Gnoss-), a, um, adj., the same:

    rex,

    i. e. Minos, Ov. M. 8, 52:

    regnum,

    i. e. Crete, id. ib. 9, 669; so,

    carina,

    id. ib. 8, 144; cf.

    rates,

    id. ib. 7, 471.—
    C.
    Gnōsĭas ( Gnoss-), ădis, adj., Gnosian, Cretan:

    juvencae,

    Ov. A. A. 1, 293.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. A. A. 1, 556.—
    D.
    Gnōsis ( Gnoss-), ĭdis, adj., the same:

    corona,

    i. e. the constellation of Ariadne's Crown, Ov. F. 3, 460.—Subst., fem., the Gnosian, i. e. Ariadne, Ov. H. 15, 25; Stat. S. 5, 1, 232; id. Th. 12, 676 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Cnossus

  • 17 commendo

    I.
    Prop.
    A.
    Lit., implying a physical delivery, to deposit with, intrust to; constr. aliquem or aliquid alicui, or absol.:

    commendare nihil aliud est quam deponere,

    Dig. 50, 16, 186:

    Oratorem meum—sic enim inscripsi— Sabino tuo commendavi,

    Cic. Fam. 15, 20, 1:

    sacrum sacrove commendatum qui clepsit rapsitve parricida esto,

    id. Leg. 2, 9, 22; 2, 16, 40:

    nummos alicui,

    Dig. 16, 3, 24:

    corpus alicui loco,

    Paul. Sent. 1, 21, 4:

    CORPORA SARCOPHAGO,

    Inscr. Orell. 4370.— Poet.:

    semina sulcis,

    Sil. 15, 541.—With apud or ad and acc. (rare and post-class.): Demetrius duos filios apud Gnidium hospitem suum cum magno auri pondere commendaverat, [p. 377] Just. 35, 2, 1:

    cujus beneficio ad sororem Medeam est commendatus,

    Hyg. Fab. 3.—
    B.
    Trop.:

    ego me tuae commendo et committo fidei,

    Ter. Eun. 5, 2, 47 (cf.:

    bona nostra haec tibi permitto et tuae mando fide,

    id. And. 1, 5, 61); so,

    commendare se patri in clientelam et fidem,

    id. Eun. 5, 8, 9; 3, 5, 29:

    tibi ejus omnia negotia, libertos, procuratores, familiam,

    Cic. Fam. 1, 3, 2:

    vos sum testatus, vobis me ac meos commendavi,

    id. Dom. 57, 145:

    totum me tuo amori fideique,

    id. Att. 3, 20, 2:

    tibi suos testamento liberos,

    id. Fin. 3, 2, 9:

    simul atque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum,

    id. ib. 3, 5, 16; * Cat. 15, 1; Ov. M. 6, 495:

    aliquem diis,

    Tac. A. 4, 17; cf. id. ib. 15, 23:

    rempublicam patribus,

    id. H. 1, 90; Suet. Aug. 56.— Trop.: aliquid litteris, to commit to writing, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 2:

    historiam immortalitati,

    Cic. de Or. 2, 9, 36:

    nomen tuum immortalitati,

    id. Fam. 10, 12, 5; cf.:

    nomen suum posteritati,

    Curt. 9, 3, 5:

    eum sempiternae gloriae,

    Cic. Fam. 5, 12, 6: se fugae, Auct. B. Afr. 34.—
    2.
    Esp., of the dying, to commend children, parents, etc., to the care of others:

    is, qui morti addictus esset, paucos sibi dies commendandorum suorum causā postulavisset,

    Cic. Off. 3, 10, 46:

    hi de suā salute desperantes... parentes suos commendabant, si quos ex eo periculo fortuna servare potuisset,

    Caes. B. C. 2, 41:

    ille tibi moriens nos commendavit senex,

    Ter. Ad. 3, 4, 11; Prop. 4 (5), 11, 73:

    tibi suos testamento liberos,

    Cic. Fin. 3, 2, 9.—
    II.
    In gen., to commend or recommend, i. e. to procure favor for, to make agreeable, to set off with advantage, to grace (class.):

    principes undique convenire et se civitatesque suas Caesari commendare coeperunt,

    Caes. B. G. 3, 27 fin.;

    Auct. B. G. 8, 50: P. Rutilii adulescentiam ad opinionem et conscientiae et juris scientiae P. Mucii commendavit domus,

    Cic. Off. 2, 13, 47:

    (vox) quae una maxime eloquentiam vel commendat vel sustinet,

    id. de Or. 1, 59, 252; cf.:

    nullā re unā magis oratorem commendari quam verborum splendore et copiā,

    id. Brut. 59, 216; id. Att. 13, 19, 2; Quint. 6, 1, 21:

    adfectus nemo historicorum commendavit magis,

    id. 10, 1, 101:

    quod me Lucanae commendet amicae,

    Hor. Ep. 1, 15, 21:

    marmora commendantur maculis aut coloribus,

    Plin. 36, 6, 8, § 49:

    compluresque tribuni militum ad Caesarem veniunt seque ei commendant,

    Caes. B. C. 1, 74:

    hoc idcirco commemoratum a te puto, uti te infimo ordini commendares,

    Cic. Phil. 2, 2, 3:

    se civibus impiis,

    id. ib. 5, 1, 3:

    cum se numeris commendat et arte,

    Hor. Ep. 2, 1, 261:

    se tonsā cute,

    id. ib. 1, 18, 7:

    his factis abunde se posteritati commendasset,

    Val. Max. 5, 1, ext. 2.—Hence, commendātus, a, um, P. a.
    A.
    Commended, recommended to:

    quae res gloriosior? quae commendatior erit memoriae hominum sempiternae?

    Cic. Phil. 2, 13, 32; id. Balb. 18, 43:

    ceteris rebus habeas eos a me commendatissimos,

    id. Fam. 12, 26, 2; 2, 8, 3; 13, 10, 2; 13, 64, 1.—
    B.
    Agreeable, approved, distinguished, valued:

    vultus commendatior,

    Petr. 110, 5:

    calami,

    Plin. 16, 36, 65, § 161:

    fama commendatior,

    id. 25, 10, 81, § 130.

    Lewis & Short latin dictionary > commendo

  • 18 conmendo

    I.
    Prop.
    A.
    Lit., implying a physical delivery, to deposit with, intrust to; constr. aliquem or aliquid alicui, or absol.:

    commendare nihil aliud est quam deponere,

    Dig. 50, 16, 186:

    Oratorem meum—sic enim inscripsi— Sabino tuo commendavi,

    Cic. Fam. 15, 20, 1:

    sacrum sacrove commendatum qui clepsit rapsitve parricida esto,

    id. Leg. 2, 9, 22; 2, 16, 40:

    nummos alicui,

    Dig. 16, 3, 24:

    corpus alicui loco,

    Paul. Sent. 1, 21, 4:

    CORPORA SARCOPHAGO,

    Inscr. Orell. 4370.— Poet.:

    semina sulcis,

    Sil. 15, 541.—With apud or ad and acc. (rare and post-class.): Demetrius duos filios apud Gnidium hospitem suum cum magno auri pondere commendaverat, [p. 377] Just. 35, 2, 1:

    cujus beneficio ad sororem Medeam est commendatus,

    Hyg. Fab. 3.—
    B.
    Trop.:

    ego me tuae commendo et committo fidei,

    Ter. Eun. 5, 2, 47 (cf.:

    bona nostra haec tibi permitto et tuae mando fide,

    id. And. 1, 5, 61); so,

    commendare se patri in clientelam et fidem,

    id. Eun. 5, 8, 9; 3, 5, 29:

    tibi ejus omnia negotia, libertos, procuratores, familiam,

    Cic. Fam. 1, 3, 2:

    vos sum testatus, vobis me ac meos commendavi,

    id. Dom. 57, 145:

    totum me tuo amori fideique,

    id. Att. 3, 20, 2:

    tibi suos testamento liberos,

    id. Fin. 3, 2, 9:

    simul atque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum,

    id. ib. 3, 5, 16; * Cat. 15, 1; Ov. M. 6, 495:

    aliquem diis,

    Tac. A. 4, 17; cf. id. ib. 15, 23:

    rempublicam patribus,

    id. H. 1, 90; Suet. Aug. 56.— Trop.: aliquid litteris, to commit to writing, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 2:

    historiam immortalitati,

    Cic. de Or. 2, 9, 36:

    nomen tuum immortalitati,

    id. Fam. 10, 12, 5; cf.:

    nomen suum posteritati,

    Curt. 9, 3, 5:

    eum sempiternae gloriae,

    Cic. Fam. 5, 12, 6: se fugae, Auct. B. Afr. 34.—
    2.
    Esp., of the dying, to commend children, parents, etc., to the care of others:

    is, qui morti addictus esset, paucos sibi dies commendandorum suorum causā postulavisset,

    Cic. Off. 3, 10, 46:

    hi de suā salute desperantes... parentes suos commendabant, si quos ex eo periculo fortuna servare potuisset,

    Caes. B. C. 2, 41:

    ille tibi moriens nos commendavit senex,

    Ter. Ad. 3, 4, 11; Prop. 4 (5), 11, 73:

    tibi suos testamento liberos,

    Cic. Fin. 3, 2, 9.—
    II.
    In gen., to commend or recommend, i. e. to procure favor for, to make agreeable, to set off with advantage, to grace (class.):

    principes undique convenire et se civitatesque suas Caesari commendare coeperunt,

    Caes. B. G. 3, 27 fin.;

    Auct. B. G. 8, 50: P. Rutilii adulescentiam ad opinionem et conscientiae et juris scientiae P. Mucii commendavit domus,

    Cic. Off. 2, 13, 47:

    (vox) quae una maxime eloquentiam vel commendat vel sustinet,

    id. de Or. 1, 59, 252; cf.:

    nullā re unā magis oratorem commendari quam verborum splendore et copiā,

    id. Brut. 59, 216; id. Att. 13, 19, 2; Quint. 6, 1, 21:

    adfectus nemo historicorum commendavit magis,

    id. 10, 1, 101:

    quod me Lucanae commendet amicae,

    Hor. Ep. 1, 15, 21:

    marmora commendantur maculis aut coloribus,

    Plin. 36, 6, 8, § 49:

    compluresque tribuni militum ad Caesarem veniunt seque ei commendant,

    Caes. B. C. 1, 74:

    hoc idcirco commemoratum a te puto, uti te infimo ordini commendares,

    Cic. Phil. 2, 2, 3:

    se civibus impiis,

    id. ib. 5, 1, 3:

    cum se numeris commendat et arte,

    Hor. Ep. 2, 1, 261:

    se tonsā cute,

    id. ib. 1, 18, 7:

    his factis abunde se posteritati commendasset,

    Val. Max. 5, 1, ext. 2.—Hence, commendātus, a, um, P. a.
    A.
    Commended, recommended to:

    quae res gloriosior? quae commendatior erit memoriae hominum sempiternae?

    Cic. Phil. 2, 13, 32; id. Balb. 18, 43:

    ceteris rebus habeas eos a me commendatissimos,

    id. Fam. 12, 26, 2; 2, 8, 3; 13, 10, 2; 13, 64, 1.—
    B.
    Agreeable, approved, distinguished, valued:

    vultus commendatior,

    Petr. 110, 5:

    calami,

    Plin. 16, 36, 65, § 161:

    fama commendatior,

    id. 25, 10, 81, § 130.

    Lewis & Short latin dictionary > conmendo

  • 19 culpanda

    culpo, āvi, ātum, 1, v. a. [culpa].
    I.
    To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).
    a.
    With personal objects:

    quos modo culpavi,

    Ov. M. 10, 581:

    illum,

    Quint. 8, 4, 23:

    alium,

    id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. — Pass.:

    laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis,

    Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60:

    cum ob id culparetur,

    Suet. Caes. 72:

    sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas,

    id. Vesp. 16 init.:

    num culpandus est qui coepit?

    Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.—
    b.
    With things as objects:

    hoc (opp. laudare),

    Plaut. Bacch. 3, 2, 13:

    quod,

    Ter. Eun. 2, 3, 96:

    faciem deae,

    Ov. M. 11, 322:

    versus duros (with reprehendere inertes),

    Hor. A. P. 446:

    statuas,

    Mart. 9, 60, 12:

    modum praemii poenaeve,

    Quint. 2, 4, 38:

    factum ipsum,

    Plin. Ep. 1, 8, 15:

    plura culpanda sunt quam laudanda,

    id. ib. 5, 8, 13.—
    c.
    Absol.:

    culpetne probetne,

    Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure:

    et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet,

    Quint. 5, 11, 7.—
    II.
    Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with:

    arbore nunc aquas Culpante, etc.,

    Hor. C. 3, 1, 31; cf.:

    agrorum infecunditatem,

    Col. 1, prooem. §

    1: culpantur frustra calami,

    Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a.
    A.
    Worthy of reproach, blamable:

    Paris,

    Verg. A. 2, 602:

    culpatius esse arbitror,

    Gell. 11, 7, 1.—
    B.
    Corrupted, spoiled:

    vinum,

    Macr. S. 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > culpanda

  • 20 culpo

    culpo, āvi, ātum, 1, v. a. [culpa].
    I.
    To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).
    a.
    With personal objects:

    quos modo culpavi,

    Ov. M. 10, 581:

    illum,

    Quint. 8, 4, 23:

    alium,

    id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. — Pass.:

    laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis,

    Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60:

    cum ob id culparetur,

    Suet. Caes. 72:

    sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas,

    id. Vesp. 16 init.:

    num culpandus est qui coepit?

    Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.—
    b.
    With things as objects:

    hoc (opp. laudare),

    Plaut. Bacch. 3, 2, 13:

    quod,

    Ter. Eun. 2, 3, 96:

    faciem deae,

    Ov. M. 11, 322:

    versus duros (with reprehendere inertes),

    Hor. A. P. 446:

    statuas,

    Mart. 9, 60, 12:

    modum praemii poenaeve,

    Quint. 2, 4, 38:

    factum ipsum,

    Plin. Ep. 1, 8, 15:

    plura culpanda sunt quam laudanda,

    id. ib. 5, 8, 13.—
    c.
    Absol.:

    culpetne probetne,

    Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure:

    et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet,

    Quint. 5, 11, 7.—
    II.
    Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with:

    arbore nunc aquas Culpante, etc.,

    Hor. C. 3, 1, 31; cf.:

    agrorum infecunditatem,

    Col. 1, prooem. §

    1: culpantur frustra calami,

    Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a.
    A.
    Worthy of reproach, blamable:

    Paris,

    Verg. A. 2, 602:

    culpatius esse arbitror,

    Gell. 11, 7, 1.—
    B.
    Corrupted, spoiled:

    vinum,

    Macr. S. 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > culpo

См. также в других словарях:

  • cálami — Se usa en la locución locución …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Calami — Calamus Cal a*mus, n.; pl. {Calami}. [L., a reed. See {Halm}.] 1. (Bot.) The indian cane, a plant of the Palm family. It furnishes the common rattan. See {Rattan}, and {Dragon s blood}. [1913 Webster] 2. (Bot.) A species of {Acorus} ({Acorus… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • calami — cal·a·mi (kălʹə mī ) n. Plural of calamus. * * * …   Universalium

  • calami- — altcalami , calamo /alt ► Formas prefijas de cálamo …   Enciclopedia Universal

  • calami — n. type of plant …   English contemporary dictionary

  • calami — plural of calamus …   Useful english dictionary

  • calami- — see calam …   Useful english dictionary

  • calami diversitas vel atramenti — A difference in penmanship or ink …   Ballentine's law dictionary

  • Cosmia calami — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum …   Wikipedia

  • Lapsus calami — Lapsus Un lapsus est une erreur commise en parlant (lapsus linguae) ou en écrivant (lapsus calami) et qui consiste à substituer un terme attendu par un autre mot. Freud voit dans le lapsus l émergence de désirs inconscients. Sommaire 1 La… …   Wikipédia en Français

  • lapsus calami — |lapssuscalámi| s. m. Erro que escapa, por inadvertência, a quem escreve.   ‣ Etimologia: locução latina lapsus calami, erro de pena …   Dicionário da Língua Portuguesa

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»